اگر حوادث اصفهان را به گردن خارجی ها بیاندازیم چه سودی دارد؟
به گزارش تعطیلات رو، عباس عبدی؛ اعتراضات اصفهان از چند جهت با اعتراضات دیگری که در کشور بوده و هست تفاوت جدی داشت. اول اینکه برخلاف اعتراضات دیگر تقریبا از مدت ها پیش قابل پیش بینی بود و انتظار آن می رفت و حتی هشدار هم داده شده بود. شاید به همین دلیل نیز به مرور شکل گرفت و مثل اعتراضات دیگر ناگهانی و انفجاری نبود.
ویژگی مهم تر آن نحوه برخورد رسمی با آن بود که متفاوت از گذشته است و این نوید را می داد که برخلاف همواره که تنش و درگیری انتها بخش این اعتراضات باشد، به وسیله مصاحبه و تفاهم، ولو موقتی به انتها برسد. ویژگی دیگر آن منظره محیطی آن در محلی خارج از ابنیه شهری، روی رودخانه ای خشک و با پس زمینه یک اثر باستانی کشور است و ترکیب معترضین هم از اقشار سنتی و مذهبی و با میانگین سنی بالاتر از جوان بودند. ولی انتها این اعتراضات از دو سو تغییر جهت داد.
اول با آتش زده شدن چادر ها و تنش مقدماتی در انتها ماجرا و سپس انتقال آن به داخل شهر و حضور معترضین تازه و جوان با شعار ها و رفتار های کاملا متفاوت و از سوی دیگر و تحولی مهم تر، برخورد خشن میان دو طرف و بازتاب این برخورد ها میان جامعه و مردم است که اثرات سوئی بر فرایند یک هفته گذشته گذاشت.
نکته اصلی ماجرا این است که نگاه رسمی در مواجهه با این بخش از اعتراضات معتقد است که در این مرحله از اعتراضات دست های بیگانه و خارج از کشور وجود دارد و برای این ادعا نیز شواهد یا ادعا هایی را طرح می نمایند. بنده درصدد نفی این ادعا نیستم و معتقدم که احتیاج چندانی هم به ارایه شاهد و ادعا نیست، زیرا هر نیروی خارجی اعم از ایرانیان خارج کشور یا حکومت های مخالف ایران این کار را انجام خواهند داد و احتیاجی به جست وجو برای شاهد نیست، چون این کار جزو طبیعت گفتاری و رفتاری آنان است.
پس مساله چیست؟ آیا با ذکر اینکه خارجی ها تحریک می نمایند مجوز هر گونه برخوردی وجود دارد؟ اتفاقا این گونه برخورد و نتایج آن که در فیلم های گوناگونی دیده می گردد، خواست همان خارجی ها است. بنابراین باید از افتادن در چنین دامی پرهیز کرد. به طور قطع این نحوه برخورد مستقیم ممکن است حاضران را زودتر پراکنده کند، ولی مگر همه چیز در زودتر پراکنده شدن خلاصه می گردد؟ اقدامات پلیسی و امنیتی در مقابله با اعتراضات نباید به گونه ای باشد که کینه و نفرت را تشدید کند.
در این میان یک نکته بسیار مهم دیگر نیز وجود دارد. اصرار سیاست های رسمی در پیوند دادن اعتراضات مشابه به دست های خارجی، شاید برای قانع کردن عده ای یا توجیه بعضی رفتار ها اثرگذاری موقت داشته باشد، ولی در عین حال نگاه مردم را به خارج سوق می دهد، زیرا معترضین را هم به این نتیجه خواهد رساند که راهکار در خارج است، چون سیاست رسمی نیز دارد آن ها را به آن سوی آب منتسب می نماید، به علاوه قبح ارتباط با خارج را نباید ریخت.
باید به گونه ای عمل کرد که مردم از انتساب اعتراضات به خارج ناراحت شوند، اگر این ادعا خیلی تکرار گردد، به معنای ریخته شدن قبح و زشتی چنین ارتباطی است. بهتر است سیاست چگونگی مواجهه با هر پدیده ای از جمله اعتراضات را صرفا برحسب متغیر ها و عوامل داخلی شرح داد. حتی اگر خارجی ها نیز از آن سوءاستفاده نمایند، این امر فرع بر اصل قضیه است که موضوعی داخلی است.
با این ملاحظات انتظار می رود که نحوه مدیریت در برابر اعتراضات با فرض مزبور باشد، یعنی اصل مسائل را داخلی دید، حتی اگر دست هایی از خارج نیز در آن دیده شوند. باید قدری خویشتنداری کرد. بروز این عوارض و انتشار تصاویر آن نوعی نمک پاشیدن روی زخم است. زخمی که باید التیام پیدا کند و نه اینکه ناسور گردد.
منبع: فرارو