بمب ساعتی کرونا در کمین هندی ها - تعطیلات رو

دولت هند از نخستین روزهای ورود ویروس کرونا به این کشور تدابیر سختگیرانه ای برای مبارزه با این ویروس در پیش گرفته و نارندرا مودی نخست وزیر هند هفته گذشته طی حکمی به مدت 21 روز (3 هفته) سراسر هند را قرنطینه بیان نمود.

به گزارش خبرنگاران، مودی در سخنانی گفت اگر مردم هند این 21 روز را در خانه نمانند کشور با پیامدهای شیوع گسترده ویروس کرونا 21 سال عقب خواهد رفت.

اما نگرانی اصلی دولت هند از چیست؟ و چرا پلیس هند با شدت و حدت نقض نمایندگان حکم قرنطینه سراسری هند را در شهرهای مختلف این کشور با چوب می زند و آنها را به شدت متفرق می نماید؟

هند بیش از 1 میلیارد و 350 میلیون نفر جمعیت دارد و پس از چین و به فاصله اندکی از این کشور، دومین کشور پرجمعیت جهان است. بر اساس آخرین آمارها (تا صبح روز شنبه 9 فروردین 1399) هند تعداد 906 مورد ابتلا به ویروس کرونا را در این کشور شناسایی نموده است؛ هر چند این آمار می تواند محل شک و تردید باشد و به گمان بسیاری از کارشناسان، آمارهای ارایه شده همه کشورها جامع نیست چون تعداد زیادی ناقل به کرونا در همه جا هستند که به دلیل نداشتن علایم یا خفیف بودن علایم شان در آمار رسمی ثبت نشده اند.

شهرهای عظیم هند بلا استثنا متراکم و پرجمعیت هستند و علاوه بر آن در حاشیه تمامی شهرهای عظیم هند زاغه نشینی رایج است. زاغه هایی که به شدت جمعیت متراکمی دارد. برای مثال و بر اساس آمار وزارت مسکن هند، تنها در اطراف بمبئی (پایتخت مالی هند) بیش از 6.5 میلیون نفر در زاغه ها زندگی می نمایند و بمبئی عظیم ترین حاشیه زاغه نشین در هند را داراست از این تعداد بیش از 20 درصد امکان دسترسی به آب بهداشتی و صابون ندارند.

یعنی تنها در زاغه یک شهر عظیم هند حدود 1.5 میلیون نفر دسترسی به آب و صابون ندارند تا دست هایشان را بشویند. این تعداد حتی اگر نسبت به عواقب و پیامدهای ویروس کرونا آگاهی داشته و قصد همکاری و همراهی با دولت هند برای قرنطینه و رعایت بهداشت فردی را داشته باشند برای شستشوی دست هایشان آب و صابون ندارند.

پس از بمبئی شهر دهلی (پایتخت سیاسی هند) دومین جامعه زاغه نشین عظیم را در هند دارد و 1.8 میلیون نفر از جمعیت این شهر زاغه نشین هستند که غالب افراد ساکن آن بیکار بوده و یا کارگر روزمزد هستند که بسیاری از آنها حتی توانایی برآوردن حداقل نیازهای ضروری شامل خورد و خوراک و پوشاک و بهداشت خود را هم ندارند.

وجود این حاشیه های زاغه نشین برای هند یک بمب ساعتی در کنار شهرهای عظیم این کشوراست که می تواند با اپیدمی کرونا فاجعه ای در ابعاد ملی برای این کشور رقم بزند.

این مساله چالش و بحرانی جدی برای کشوری پرجمعیت مانند هند رقم زده است و یکی از دلایل قرنطینه سفت و سخت هند در همین نکته نهفته است؛ هر چند که به گمان بسیاری از ناظران قرنطینه خالی به تنهایی دردی از بحران در کمین هند دوا نخواهد کرد و دولت هند باید سرکیسه را شُل نموده و برای رعایت قرنطینه در حاشیه شهرها تغذیه و ملزومات بهداشتی رایگان در اختیار زاغه نشینان قرار دهد تا آنها ضمن رعایت بهداشت فردی ضرورتی برای خروج از قرنطینه حس ننمایند و با قرنطینه سراسری همکاری نمایند، در غیر این صورت اپیدمی کرونا و تلفات احتمالی صدها هزار و یا حتی میلیونی آن در هند اجتناب ناپذیر خواهد بود. این مساله علاوه بر هند تهدیدی برای تمام جهان نیز خواهد بود.

به طور کلی هیچ نظام درمانی در جهان قادر نیست بدون همکاری با مردم و تشریک مساعی با دیگر نظام های درمانی جهان، پاندمی کرونا را مهار کند.

در صورت آلودگی میلیونی مردم به ویروس کرونا در یک دوره زمانی کوتاه، نظام درمانی هیچ کشوری آماده و قادر به ارایه سرویس درمانی به همه بیماران بدحال نخواهد بود. هیچ نظام درمانی در جهان به تعداد پرشمار تخت آی سی یو و دستگاه تنفس مصنوعی ندارد تا آنها را در اختیار دهها هزار بیمار بدحال قرار دهد؛ حتی اگر به تعداد کافی چنین تخت ها و دستگاه هایی باشد فرسودگی و خستگی کادر درمان در بسیاری از کشورها که هفته هاست در حال سرویس دهی به بیماران بدحال کرونایی هستند، امکان درمان موثر بسیاری از بیماران بدحال کرونایی را میسر نخواهد کرد.

از همین رو دولت هند پیشگیری را بهتر از درمان می داند؛ هر چند که همچنان عظیم ترین چالش دولت هند زندگی حدود 45 میلیون نفر (بر اساس آمارهای دولتی هند) از جمعیت شهرنشین این کشور در زاغه های کوچک و متراکم اطراف شهرهاست؛ مکان هایی که فاقد کمترین امکانات بهداشتی هستند وبه دلیل متراکم بودن جمعیتی قادر به رعایت اصل فاصله گذاری اجتماعی که کلیدی ترین روش و اهرم مبارزه با ویروس کروناست، نیستند.