چرا در اروپا مانند آمریکا یا آسیا آسمان خراش نمی سازند؟ - تعطیلات رو

به گزارش روزیاتو؛ بیشتر آسمانخراش های اروپا در 5 شهر متمرکز شده اند. اما مجموع آسمانخراش های همه این شهر ها هم کمتر از ساختمان های سر به فلک کشیده نیویورک هستند. برای اینکه یک ساختمان به عنوان یک آسمانخراش مدرن در نظر گرفته گردد، باید حدود 150 متر ارتفاع داشته باشد، یعنی باید حداقل 40 تا 50 طبقه داشته باشد.

اگر قبل از دهه 1870 به آمریکا سفر نموده بودید، تنها یک آسمانخراش پیدا می کردید. ساختمان بیمه در شیکاگو، اولین ساختمان بلند دنیا با 10 طبقه بود.

آمریکای شمالی به علت پرجمعیت شدن شهرها آغاز به ساخت ساختمان های بلند و بیشتر کرد، چراکه هر قطعه زمین خیلی با ارزش بود. خط افق نیویورک به قدری مشهور است که حتی اگر تا به حال به این شهر نرفته باشید، احتمالا آن را خواهید شناخت.

برای پاریس هم همین طور است. اما آیا می توانید تصور کنید که برج ایفل به وسیله آسمانخراش ها احاطه گردد؟ اگر این اتفاق بیافتد افق معروف پاریس با دورنمایی از برج ایفل، از بین می رود.

اما منطقه لا دِفانس (La Défense)، جایی است که آسمانخراش های پاریس در آن ساخته شده اند. به این ترتیب، این آسمانخراش ها با منظره ها رمانتیک و توریستی شهر تداخلی ندارند.

در لندن، اوضاع به شکل دیگری مدیریت می گردد، درنتیجه بعضی از آسمانخراش ها در این شهر، شکل های غیرمعمولی دارند. یکی از این بناها آسمانخراش گرکین (Gherkin) به معنی خیار ترشی است. آسمانخراش جالب توجه دیگر، شارد (Shard) نام دارد که معنای یک قطعه سرامیک، فلز، شیشه یا سنگ شکسته که معمولاً دارای لبه های تیز است. یک مورد دیگر هم هست، ساختمان لیدن هال با نام مستعار چیزگریتر (Cheesegrater) به معنی پنیر رنده شده است.

علت ظاهر این آسمانخراش ها به این شکل، که الهام بخش نام های مستعارشان شده است، کلیسای جامع سنت پل است. هدف طراحی این آسمانخراش ها این بود که نمای قابل رویت این کلیسای تاریخی را پنهان ننمایند. بنابراین، برای خراب نکردن خط افق لندن، اجازه ندارید ساختمان هایی بسازید که این آثار تاریخی را مسدود کند.

زمانی که آمریکا آغاز به ساخت اولین آسمانخراش های خود کرد، بیشتر شهرهای اروپایی وجود داشتند. به همین علت فضای زیادی برای احداث ساختمان های غول پیکر وجود نداشت. بسیاری از شهرهای دیگر اروپا مانند لیسبون نمی خواهند آسمانخراش ها میراث فرهنگی آن ها را خراب نمایند. آلمان را در نظر بگیرید. بیشتر آسمانخراش های آلمان در فرانکفورت قرار دارند.

در شهرهای دیگر، آنها ترجیح می دهند ساختمان هایی را که در حال حاضر پابرجا هستند، حفظ نموده و بازسازی نمایند. اگرچه حتی اگر برلین می خواست آسمانخراشی را در خود جای دهد، به هیچ وجه قادر به انجام این کار نبود. خاک این منطقه اجازه این کار را نمی داد. ساخت یک پی برای یک ساختمان بسیار بلند در برلین هزینه زیادی می برد، چراکه خاک آنجا خیلی شنی و نرم است.

اما اگر تمام میراث فرهنگی را نادیده بگیرید و باز هم تصمیم بگیرید یک شهر اروپایی مانند پراگ را با آسمانخراش ها پر کنید چه می گردد؟ اول، شما باید بسیاری از بناهایی که در حال حاضر وجود دارند را خراب کنید. همین کار باعث می گردد که جمعیت خشمگینی از مردم شکایت نمایند که شهری که می شناسند و دوست دارند از بین رفته است.

در اغلب موارد، مقامات شهر نمی خواهند که ساختمان های تازه، ظاهر تاریخی شهر آنها را تغییر دهند. حتی ممکن است بعضی از شهرهای بزرگ اروپا از الگوی فرانسه پیروی نمایند و منطقه ای جداگانه را فقط برای آسمانخراش ها انتخاب نمایند.

چرا باد آسمانخراش ها را خراب نمی نماید؟

ساختار آسمانخراش ها، از پایه تا بالاترین نقطه ساختمان، به این سوال پاسخ می دهد. برج خلیفه را در نظر بگیرید. خاکی که این برج در آن ساخته شده ایده آل نیست.

بنابراین، در زیر پی بتنی 110,000 تنی این سازه بزرگ، 192 شمع وجود دارد که تا عمق بیش از 50 متر، در زمین فرو رفته اند. به لطف اصطکاک بین بتن و خاک، این شمع ها اصلا حرکت نمی نمایند و یک پی محکم ایجاد می نمایند.

اما بیشتر آسمانخراش ها همچنان روی سنگ بستر ساخته می شوند و اغلب اسکلت آن ها از فولاد ساخته شده است. اگر به یک آسمانخراش بدون ساختار خارجی آن نگاه کنید، تنها چیزی که می بینید تیرهای فولادی است.

هرچه ساختمان بلندتر باشد، باد بیشتر بر آن تاثیر می گذارد. تجهیز برج ها در برابر باد، یکی از بزرگ ترین چالش هایی است که سازندگان باید با آن دست و پنجه نرم نمایند. بیشتر آسمانخراش ها ساختاری شبیه آونگ درون خود دارند که مقداری از نیروی باد را جذب می نماید.

ساختاری آونگ مانند که به آن میراگر جرمی تنظیم شونده می گویند. این مکانیزم به عنوان یک ضد وزن عمل می نماید. وقتی باد به شدن بر یک آسمانخراش برخورد می نماید، این میراگر جرمی تنظیم شونده است که به جای ساختمان حرکت می نماید.

بعضی از ساختمان های بلند به این آونگ نیازی ندارند، برای مثال شارد با یاری شکل نواری خود باد را از خود عبور می دهد و برج شانگهای از چرخش 120 درجه ای خود برای این کار استفاده می نماید. هر دو آسمانخراش ساختارهای فوق العاده هوشمندی دارند. به همین علت وقتی باد به آن ها می خورد، زیاد تکان نمی خورند. شارد به هیچ وجه یک میراگر جرمی تنظیم شونده ندارد و میراگر جرمی تنظیم شونده برج شانگهای نیز تنها به عنوان یک جاذبه توریستی عمل می نماید.

قبل از اینکه طراحی یک ساختمان نهایی گردد، معمولا تحت آزمایش تونل باد قرار می گیرد.

پدیده ای وجود دارد که باعث شکل گیری باد شدیدی در نزدیکی آسمانخراش ها می گردد. در حقیقت وقتی باد شدیدی به یک ساختمان بلند برخورد می نماید، به سمت بالا، اطراف ساختمان و به سمت پایین و کشیده می گردد. به همین علت است که اگر در یک روز طوفانی از کنار یک ساختمان بسیار بلند عبور می کنید، ممکن است در حرکت از میان بادی شدید دچار مشکل شوید. اگر چندین آسمانخراش چهارگوش در کنار یکدیگر ساخته شوند، باد را به خیابان ها راهنمایی می نمایند. این امر می تواند طوفان های کوچکی ایجاد کند

مطالعه ای، 100 ساختمان بلند را آنالیز کرد که در شرف تخریب به وسیله صاحبانشان بودند. تعیین شد که بیشتر آن ها میانگین طول عمرشان تنها 42 سال بوده است. اما بعضی از آسمانخراش ها می توانند مدت زمان بیشتری دوام بیاورند. برای مثال ساختمان تمپل کورت در نیویورک تا به امروز پابرجاست. اگرچه این ساختمان با ارتفاع 150 متر، کمی کوتاه تر از بقیه سازه های این شهر است. اما در طول عمر خود بیش از 100 بهار را دیده است.

اولین چیزی که به محض شنیدن تخریب یک برج به ذهنتان می رسد، گرد و غبار، آوار و صدای کر نماینده است. اما همه چیز انقدر وحشتناک نیست، در حقیقت، آسمانخراش ها را ذره ذره، تخریب می نمایند. این فرآیند از بالا آغاز می گردد و تا پایین ادامه می یابد و سازه های بزرگ به آرامی جلوی چشمان شما ناپدید می گرددند.