برای اولین بار یک ربات توانست خودش را تصور کند - تعطیلات رو

به گزارش خبرنگاران به نقل از راهنماتو، محققان در مقاله ای که اخیراً در مجله Science Robotics منتشر شده، توضیح می دهند که چگونه ربات آن ها یک مدل سینماتیکی از خود ساخت و چگونه از این مدل برای برنامه ریزی حرکات، انجام اهداف و اجتناب از موانع در طیف وسیعی از سناریو ها استفاده کرد. حتی آسیب وارده به بدنه آن نیز به صورت اتوماتیک شناسایی و اصلاح شد.

محققان یک بازوی رباتیک را در دایره ای متشکل از پنج دوربین ویدئویی قرار دادند، سپس ربات در حالی که آزادانه حرکت می کرد، خود را از طریق این دوربین ها تماشا می کرد. مانند نوزادی که برای اولین بار در سالنی از آینه ها به کاوش می پردازد، ربات تکان می خورد و منقبض می شود تا بفهمد که دقیقاً چگونه بدنش در پاسخ به فرمان های مختلف موتور حرکت می کند.

پس از حدود سه ساعت، ربات متوقف شد. شبکه عصبی عمیق داخلی آن، یادگیری رابطه بین اعمال حرکتی ربات و حجمی را که در محیط خود اشغال کرده بود، به پایان رسانده بود.

هاد لیپسون، استاد مهندسی مکانیک و مدیر آزمایشگاه ماشین های خلاق دانشگاه کلمبیا، گفت: ما واقعاً کنجکاو بودیم که ببینیم این ربات چگونه خود را تصور می کند. پس از اینکه محققان با تکنیک های مختلف تجسم، دست و پنجه نرم کردند، خودانگاره به تدریج پدیدار شد.

لیپسون گفت: این تصویر مبهمی بود که به آرامی سوسو می زد و به نظر می رسید بدن سه بعدی ربات را نشان می دهد. همانطور که ربات حرکت می کرد، این تصویر سوسوزن به آرامی آن را دنبال کرد. این یک رخداد شگفت انگیز بود.

توانایی روبات ها برای مدل سازی خود بدون کمک مهندسان به دلایل زیادی مهم است، زیرا نه تنها باعث صرفه جویی در نیروی کار می شود، بلکه به ربات اجازه می دهد تا با فرسودگی خود هماهنگی داشته باشد و حتی آسیب را شناسایی و جبران کند. نویسندگان استدلال می کنند که این توانایی مهم است، زیرا ما به سیستم های خودمختاری نیاز داریم که بیشتر به خودشان متکی باشند. به عنوان مثال، یک ربات کارخانه می تواند تشخیص دهد که چیزی درست عمل نمی کند و آن را رفع کند یا درخواست کمک کند.

بویوان چن نویسنده اول این مطالعه که این کار را هدایت کرده و اکنون استادیار دانشگاه دوک است، توضیح داد: ما انسان ها به وضوح تصوری از خود داریم. چشمانتان را ببندید و سعی کنید تصور کنید اگر بخواهید دست هایتان را به جلو بکشید یا یک قدم به عقب بردارید، بدنتان چگونه حرکت می کند. در جایی در مغز ما تصوری از خود داریم، یک الگوی خود که به ما اطلاع می دهد که چه حجمی از محیط اطراف خود را اشغال کرده ایم، و چگونه این حجم در حین حرکت تغییر می کند.

یافتن راه هایی برای اعطای نوعی خودآگاهی به روبات ها، بخشی از تلاش های چند دهه ای این تیم محسوب می شود. هاد لیپسون گفت: خودمدل سازی، شکلی بدوی از خودآگاهی است. اگر یک ربات، حیوان یا انسان از خود الگوی دقیقی برخوردار باشد، می تواند در جهان بهتر عمل کند، می تواند تصمیمات بهتری بگیرد و حتی مزیت تکاملی برای او دارد.

منبع: راهنماتو