خانه ای که در اقیانوس اطلس جابجا شد - تعطیلات رو

بعضی اوقات، ضروری است که یک خانه بدون توجه به هزینه های مربوط به این کار، جابجا گردد. معمولا این خانه ها، ساختمان هایی تاریخی هستند که در خطر سیل یا تخریب قرار دارند و باید به یک نقطه امن تر، منتقل شوند. یک جابجا نماینده حرفه ای خانه، در ابتدا اطراف فوندانسیون خانه را حفاری و با یک جک هیدرولیک آن را بلند می نماید، خانه را روی چرخ ها منتقل نموده و سپس آن را با احتیاط زیاد در خیابان حمل می نماید تا به مکان نو که معمولا در چند صد متری و نهایتا چند مایلی قرار گرفته است، برسد.

در دیگر مواقع، اگر ساختار ساختمان اجازه دهد و فاصله جابجایی کمی طولانی تر باشد، خانه را آجر به آجر به تکه های کوچک تقسیم نموده و به مکان نو منتقل و دوباره آن را سرهم می نمایند. براساس یک مقاله در چگونه چیزها کار می نمایند (HowStuffWorks)، جابجایی خانه به این صورت در یک کشور در فاصله چند صد کیلومتری ممکن است. اما آیا جابجایی یک خانه با 5800 کیلومتر مسافت در اقیانوس اطلس از یک قاره به یک قاره دیگر شدنی است؟

این اتفاق نه یک بار، بلکه دوبار در دهه 1920 اتفاق افتاده است.

خانه ویرجینیا که هم اکنون، در دامنه کوه بر فراز رودخانه جیمز، در مزرعه های ویندسور (Windsor Farms) در مجاورت ریچموند، ویرجینیا در ایالات متحده آمریکا قرار گرفته است، زمانی یک خانه اربابی انگلیسی در وارویک شایر انگلستان با 5800 کیلومتر فاصله بود.

این خانه کمی پس از آنکه، یک سیاستمدار به نام توماس هاوکینز، در سال 1536، زمین آن را خرید ساخته شد. هاوکینز، خانه خود را که در میان باغ هایی زیبا، محصور شده بود را لانه هاوک (Hawks Nest) می نامید. هاوکینز، برای سرگرم کردن مهمانان برجسته ای از جمله ملکه الیزابت اول در خانه خود، مشهور است.

تقریبا چهار قرن بعدتر، در سال 1925 صاحبخانه، خاندان لویدز بانک (the Lloyds Bank family)، خانه اربابی را به مزایده گذاشتند. کاتالوگی که برای این مزایده چاپ شد، این ملک را به عنوان فروش بسیار مهم و تخریب کامل توصیف می کرد و آیتم هایی چون درهای نادر قدیمی چوب بلوط، تعداد زیادی از کفپوش های چوبی، کل تیرهای آهنی و دیگر چوب های به کار رفته در ساختمان، تعداد بی شماری از آجرهای بسیار باکیفیت، ماسه سنگ، بلوط قدیمی و دیگر میله ها، الوار و تیر آهن، را به خریداران پیشنهاد می داد.

دیپلمات ثروتمند آمریکایی، الکساندر دبلیو ودل (Alexander W. Weddell)، به همراه همسرش، ویرجینیا چیس استدمن (Virginia Chase Steedman)، پوسترهای تبلیغاتی را دیدند و پیشنهاد خرید کل خانه را به فروشندگان دادند. یک قرارداد بسته شد و خانه به قیمت 3500 پوند قبل از برگزاری مزایده، به فروش رفت.

فروش خانه به زوج آمریکایی، باعث ایجاد موج خشم در رسانه های بریتانیایی شد و خانواده ودلز، به شدت مورد انتقاد قرار گرفتند. حتی شایعه شده بود که آمریکایی ها قصد دارند که خانه را تخریب نمایند. اما زمانی که بالاخره حقایق پیرامون فروش خانه روشن شد، یکی از اعضای مجلس، نامه ای برای عذرخواهی از الکساندر ودل نوشت و در آن، وی را این گونه مورد خطاب قرار داد:

با گرفتن این تصمیم، از تکه تکه شدن خانه و تخریب بخشی از ساختار این خانه تاریخی، که ممکن بود برای همواره از بین برود، جلوگیری کردید و هم اکنون آن ها می توانند در یک ساختمان نو، دوباره در کنار هم قرار گیرند.

این شرکت برای استخدام عناوین شغلی پیاده کردن، حمل و نقل و ساخت دوباره خانه، یک ارزیابی اولیه انجام داد و نتیجه گرفت که سنگ هایی که در ساختار خانه به کار رفته اند، اگر تلاشی برای تکه تکه کردن کردن خانه و سپس جابجایی آن انجام نگردد، دوام نخواهند آورد.

این کمپانی به ودل گفت، جداسازی اجزای خانه از یکدیگر و استفاده از سنگ هایی که از این مرحله، جان سالم به در می برند، جابجایی خانه را ساده تر و سریع تر خواهد نمود.

خوشبختانه، بیشتر سنگ ها جان سالم به در بردند. آن ها را در جعبه هایی بسته بندی و به وسیله کشتی در اقیانوس اطلس جابجا کردند.

خانه دوباره ساخته شده ویرجینیا، کپی دقیق ساختمان اصلی نیست، اما ترکیبی از استایل های مختلف معماری است. بال غربی عمارت، در حقیقت، کپی دقیق خانه اربابی کوچک نورتامپتون شایر (Northamptonshire) در انگلستان، متعلق به لورنس واشینگتون، از اجداد جورج واشینگتون است.

بال شرقی خانه، بر اساس املاک خانوادگی خاندان اسپنسر-چرچیل، ساخته شده است. تنها بخش مرکزی خانه، بازتولید ملک اصلی وارویک شایر به همراه قاب های منحنی و طراحی های چرمی است. خانواده ودلز، بعلاوه امکانات مدرنی مانند توالت ها و سیستم گرمایش مرکزی را به طراحی خانه اضافه کردند.

کل هزینه های جابجایی و ساخت و ساز دوباره خانه برای خانواده ودلز، حدودا 250 هزار دلار، هزینه به جای گذاشت که برای آن موقع، مبلغ قابل توجهی به شمار می آید.

در حالی که خانواده ودلز، مشغول ساختن خانه خود در ریچموند بودند، یک پروژه مشابه در 61 متری خانه نو آن ها، در حال اجرا بود. آقای توماس ویلیامز جی آر (Mr. Thomas Williams Jr)، در حال تمام کردن خانه اربابی خود به نام ایجکرافت هال (Agecroft Hall) بود.

این فرد کارآفرین ثروتمند، برای پیاده سازی این خانه تودور (Tudor house) متعلق به قرن پانزدهم، که در ابتدا در دره ارول (Irwell Valley) در لانکاشایر (Lancashire) در شمال غربی انگلستان، قرار داشت و سپس در اقیانوس اطلس با کشتی حمل و در زمین 23 هکتاری بر فراز رودخانه جیمز، دوباره سرهم شد، بخش کوچکی از ثروت خود را هزینه کرد.

ویلیامز، مانند آقای ودل، قصد نداشت که ایجکرافت هال را مانند مدل اصلی اش در لانکاشایر بازسازی کند، بلکه می خواست یک خانه اربابی راحت و کاربردی یادآور مشابه انگلیسی اش، خلق کند. ساخت و ساز دوباره و جابجایی خانه به وسیله ویلیامز نیز حدود 250 هزار دلار، مشابه مبلغی که خانواده ودل کردند، هزینه برداشت. خانه ویلیامز در بهار سال 1928، یک سال قبل از اتمام خانه ودل تکمیل شد.

آقای ویلیامز، یک سال بعد از اتمام خانه فوت کرد. بر اساس آرزوهای وی، ایجکرافت هال، پس از مرگ همسرش تبدیل به یک خانه موزه شد.