خودشان کشف مان می نمایند
به گزارش تعطیلات رو، مهدی غبرایی می گوید: همان گونه که ما مترجم های ایرانی آثار کشورهای دیگر را کشف و ترجمه می کنیم، اگر ما هم اثر درخور اعتنا فراوری نموده باشیم، آن ها هم آثار ما را پیدا و کشف می نمایند و ارائه می دهند؛ این کار ما نیست.
این مترجم در گفت وگو با خبرنگاران، درباره شرایط ترجمه آثار ادبی فارسی به زبان های دیگر اظهار کرد: من معتقدم یا ما نباید آثار خودمان را به زبان دیگران ترجمه کنیم یا اگر هم این کار را انجام می دهیم، باید عده ای برای این کار تربیت شوند و برای آن نیازمند دانشکده تخصصی و کار طولانی هستیم.
او اضافه کرد: حداقل می توانیم از تجربیات کشورهای همسایه مثل ترکیه و کشورهای عربی استفاده کنیم و اگر امکانش هست از آن ها الگوبرداری کنیم، ترجمه آثار فارسی به زبان های دیگر سر و پا نقص دارد، چون ما اصلا در این زمینه کار ننموده ایم.
غبرایی سپس در پاسخ به سوالی درباره شرایط تغییر سلیقه مخاطبان ادبیات ترجمه گفت: در نسل ما مترجمان بزرگی چون محمد قاضی، رضا سیدحسینی و دیگران بودند که بیشتر به جنبه اجتماعی موضوع یا حتی گاه نیمه سیاسی توجه داشتند و ما هم همین طور تربیت شدیم، اما نسل امروز بیشتر به موضوعات کشاکش های درونی و مسائل دیگر توجه دارد، البته در عین حال چون درگیری روزمره ما با مسائل سیاسی، مالی و اجتماعی است، بخش اجتماعی هم کمرنگ نشده است.
او با بیان این که در سال های قبل مترجم ها خودشان را نسبت به مسائل اجتماعی متعهد می دانستند ادامه داد: اما در نسل امروز تعهد برای خودِ کار و درست درآوردن آن به زبان فارسی است و مسائل اجتماعی و سیاسی فرع قضیه قرار می گیرند، در نتیجه مخاطبان ما هم همین طور تربیت می شوند.
مترجم کتاب کافکا در کرانه که معتقد است نتایج جوایز ادبی دنیا و لیست آثار پرفروش کشورها حتما برای مترجم معیار هستند اما تنها معیار نیستند اعلام کرد: رمان در وهله اول باید برای من عناصری داشته باشد که من خودم را در آن حاضر ببینم، نه در همه کتاب اما در بخش یا قسمت هایی از آن باید خودم، درونیات، تمایلات و نگاهم به هستی را دربر داشته باشد تا به سراغش بروم. عملا من این جوری تربیت شده ام و از دوران جوانی تا امروز سعی نموده ام همین را دنبال کنم.
مهدی غبرایی سپس گفت: احتمال می دهم اثری که من را جذب می نماید، عده ای را هم مثل من جذب کند و برای شان جالب باشد. اما نمی گویم که اصلا سراغ آثار معروف نمی روم، در لیست آثارم برندگان جایزه نوبل حداقل به تعداد انگشتان دو دست می رسند و سراغ آن ها هم رفته ام، اما مخاطبان رمان ها در غرب با ایران فرق می نمایند و در بسیاری از موارد در آن جا کتابی جلب توجه می نماید اما در این جا با استقبال روبه رو نمی گردد. مثلا در میان ترجمه هایم کتاب کوری از ژوزه ساراماگو را که ترجمه کردم که هرگز تصور نمی کردم به چاپ 44 برسد درحالی که سرگذشت آنتونی کوئین را هم ترجمه کردم و فکر می کردم که با استقبال روبرو گردد اما در همان چاپ اول ماند. این درباره کتاب های دیگری هم مصداق دارد.
منبع: خبرگزاری ایسنا