النگو هندی؛ سفری به فیروزآباد بزرگترین تولیدکننده النگو شیشه ای - تعطیلات رو

به گزارش عصر ایران، براساس گزارش های موجود؛ میانه روزانه عایدی کارگران فعال در این صنعت حدود 10 دلار است. شهر فیروزآباد در هند یکی از بزرگ ترین فراورینمایندگان النگوهای سنتی هندی است.

میلیون ها زن در سراسر هند هر روز این النگوها را می پوشند. برای ساخت فقط یکی از این النگوها به چندین نفر نیروی کار احتیاج است.

شهر فیروزآباد بزرگ ترین فراورینماینده النگوهای شیشه ای در دنیا است. حدود 500 هزار صنعتگر در بیش از 100 کارخانه مشغول به کار هستند.

النگوهای شیشه ای بزرگ ترین محصول صادراتی شهر فیروزآباد است و فروش سالانه 150 میلیون دلاری را به همراه دارد.

در کارخانه ساتیا نارایان گلس ورکس، صنعتگران روزانه 1.2 میلیون النگو می سازند.

برای ساخت این النگوها به کوره هایی داغ و سوزان احتیاج است.

کارگران با دماهای بسیار بالا تا 2000 درجه فارنهایت (1093 درجه سلسیوس) روبرو هستند و نوشیدن آب یکی از معدود کارهایی است که می تواند به خنک شدن آنها یاری کند.

این شغلی خطرناک است. کل کارخانه با تکه های کوچک شیشه پر شده است.

این تکه های شیشه می توانند به بینایی کارگران آسیب رسانده و حتی موجب نابینایی آنها شوند.

بعلاوه، کارگران ماسک ندارند، از این رو، گرد و غبار شیشه را تنفس می نمایند. تخمین زده می گردد که 23 درصد از کارگران النگوساز هندی از برونشیت مزمن رنج می برند. منبع: پاکستان بیومدیکال ژورنال

صنعتگران با الک کردن ماسه سیلیس که ماده اولیه اصلی برای ساخت النگوهای شیشه ای است، کار خود را شروع می نمایند.

سپس، آنها خرده شیشه های پس مانده مانند بطری های شکسته یا النگوهای آسیب دیده را به آن اضافه می نمایند.

کارگران زن النگوهای شکسته را از روی زمین جارو می نمایند و آنها را برای ساخت النگوهای تازه بازیافت می نمایند.

سپس، کارگران این مخلوط را در کوره ذوب می نمایند.

پس از 10 ساعت، شیشه به مایعی روان تبدیل می گردد. صنعتگران آن را با رنگ ترکیب می نمایند تا النگوهای رنگارنگ شکل بگیرند.

رنگ ها حاوی مقادیر جزئی از فلزاتی مانند سرب، کادمیوم و جیوه هستند. آنها وقتی گرم می شوند، سمی هستند. کارگران به طور مداوم در معرض این بخارات مضر قرار دارند.

صنعتگران سپس شیشه مذاب را به قسمت دیگری از کارخانه منتقل می نمایند.

در آنجا، یک دستگاه الگنوها را به شکل فنر در می آورد.

پس از شکل گیری، صنعتگران با دست خالی النگوهای داغ را از کوره خارج می نمایند. اگر مراقبت نباشند، این کار می تواند موجب سوختگی گردد.

بیشتر صنعتگران کار بدون تجهیزات ایمنی را انتخاب می نمایند زیرا استفاده از آنها می تواند دست و پا گیر و آزار دهنده باشد. آنها برای جلوگیری از آسیب دیدگی به تجربه خود تکیه می نمایند.

پس از سرد شدن النگوها، زنان در کارگاه های کوچک از شعله آتش برای جوش دادن دو انتهای النگو استفاده می نمایند.

بسیاری از کارگران، تزئین النگو را در خانه خود انجام می دهند.

تکمیل بعضی الگوهای پیچیده تزئینی ممکن است به ساعت ها زمان احتیاج داشته باشد و اغلب به وسیله کارگران جوانی که عایدی بسیار کمی دارند، انجام می گردد. اگرچه کار بچه ها در کارخانه ها ممنوع است، اما آنها در این مرحله به خانواده های خود یاری می نمایند.

ویمال کومار یاداو که در کارخانه ساتیا نارایان گلس ورکس کار می نماید روزانه حدود 9 دلار عایدی دارد. عایدی وی به سختی برای تحصیل چهار فرزندش کفایت می نماید.

دختران نوجوان وی به نام های سانی و دالی روزانه 100 تا 200 النگو فراوری می نمایند و عایدیی حدود یک دلار در روز دارند.

با وجود تمام خطرات و کار سختی که برای ساخت النگوهای شیشه ای هندی انجام می گردد، محصول نهایی گران نیست. ست 12 النگو با توجه به پیچیدگی و تزئینات آن می تواند بین یک تا 13 دلار قیمت داشته باشد.